De mens: dienen in vergeestelijking

Louis-Claude de Saint-Martin werd geboren in 1743 te Amboise (Indre-et-Loire) als telg van een adellijke familie. Hij deed rechtenstudies en werd, zoals zijn ouders het wilden, advocaat. Dat beroep beviel hem echter niet en dankzij de steun van een invloedrijke vriend, behaalde hij in 1765 (op tweeëntwintigjarige leeftijd) het diploma van onderluitenant bij het regiment van Foix.
Tijdens zijn militaire carrière stortte hij zich ook vol overgave op de studie van het esoterische. Door tussenkomst van een van zijn vrienden uit de officiersrangen, kapitein de Granville, werd Saint-Martin vanaf 1765 toegelaten tot de Ordre des Chevaliers Maçons Elus-Cohen de l'Univers, een orde die enkele jaren daarvoor was gesticht door Martines de Pasqually. De rites van deze orde beïnvloedden Saint-Martin diep en vormden de basis voor zijn filosofische thema's die hij in zijn werken uitwerkt.
In 1771 nam hij ontslag uit het leger om zich aan zijn roeping over te geven en was hij ook gedurende enkele maanden de secretaris van Martines de Pasqually.
In 1743 en 1744 verbleef hij te Lyon bij een andere discipel van Martines, Jean-Baptiste Willermoz, die in 1778 de Rite Ecossais Rectifié (RER) stichtte. In de loop van zijn verblijf bij Willermoz, schreef Saint-Martin zijn eerste werk: Des erreurs et de la vérité, ou les Hommes rappelés aux principes de la science. Toen dit werk in 1775 verscheen, verbleef Saint-Martin in Parijs en verwierf hij de benaming Le philosophe inconnu.
Zijn tweede werk Tableau naturel des rapports qui unissent Dieu, l’Homme et l’univers (1782) zette de gedachtegang van zijn eerste werk verder. Vanaf die periode ging Saint-Martin ook een andere weg op: hij week af van de actieve weg van de magie en ontwikkelde een meer inwendige visie. Uiteindelijk begon Saint-Martin de vrijmetselarij zelfs te wantrouwen, zelfs al was hij gedurende een korte periode lid geweest van de rite rectifié van Willermoz. Zijn verblijf in Straatsburg was van groot belang voor Saint-Martin: hij ontmoette er Mme de Böcklin die hem in aanraking bracht met de filosofie van Jacob Boehme (1575-1624).
Na L’Homme de désir (1790) en Le Nouvel Homme en Ecce Homo (beide verschenen in 1792), schreef Saint-Martin voornamelijk onder invloed van de filosofie van Boehme. In dezelfde periode startte ook zijn briefwisseling met Niklaus Anton Kirchberger (1739-1799). Hij schreef nog andere werken, waarvan Le Ministère de l’homme-esprit (1802) ongetwijfeld het meest uitgewerkt is en waarin hij Boehmes filosofische standpunten met die van zijn meester Martines verenigde. Tezelfdertijd maakte hij ook vertalingen van Boehmes werken en gaf hij ze uit. Saint-Martin stierf in 1803 te Aulnay (nabij Sceaux), bij de senator Lenoir-Laroche.